Le Monde - Par Laure Gasparotto 19 juni 2019 

De unieke nectar is populair bij kenners over de hele wereld. Geholpen door de jonge garde van de gastronomie, heeft de 50-jarige wijnmaker de kleine appellation Côtes-du-Marmandais boven aan de lijst van de mooiste uitdrukkingen van het zuidwesten gebracht.

Als halsstarrigheid de weg naar succes is, is Elian Da Ros de belichaming ervan. Als wijnmaker in de Marmandais-regio, op slechts een uur rijden ten oosten van Bordeaux, is hij erin geslaagd om dit terroir - nog maar twintig jaar geleden bekend om de smaak van zijn tomaten - uit te breiden tot een wijn met een benaming die over de hele wereld wordt gevraagd. Vanaf nu resoneert Marmande als de smaken van een karakterwijn die zich onderscheidt van alle andere wijnen.

"In Frankrijk staan mijn wijnen op de menu's van ongeveer 120 sterrenrestaurants", zegt de wijnmaker, die sinds 1998 naast de stad Marmande woont, trots. Ik begon mijn wijnen te verkopen aan sommeliers die de naïac hadden, zoals ik. Ze waardeerden het dat ik hen iets anders bood. Zij zijn echt degenen die de sleutel zijn geweest tot de erkenning van mijn wijnen. Vooral jonge chef-koks zijn geen etiquette drinkers, ze hebben geen vooroordelen. 

Laattijdige (h)erkenning

Gastronomisch Frankrijk noemde het, maar het was in het buitenland dat Elian Da Ros' Côtes-du-Marmandais begon te behagen in het begin van de jaren 2000. 85% van zijn wijnen verliet Frankrijk op dat moment. Niemand is een profeet in zijn land, totdat Frankrijk ontdekte dat de Côtes-du-Marmandais een kwaliteitswijn zou kunnen zijn. Vandaag heeft Elian de wijnverkoop weer in evenwicht gebracht. "Toen ik in 1998 begon", zegt hij, "was het meer een voordeel om een onbekende benaming te verkopen. Niemand had tenminste geen vooropgezette ideeën. Ik heb eerst mijn naam verkocht in plaats van de Côtes-du-Marmandais. De menselijke relatie is doorslaggevend bij het aanbieden van onze fles aan de klant. "Zo heeft Elian Da Ros de weg geëffend voor wijnen uit andere gebieden van de benaming.

"Soms ben ik virulent, dan moet je vechten. Het is financieel moeilijker om te werken aan een onbekende benaming. 

Op slechts 50 jaar oud, de wijnmaker met een sterk karakter, onderstreept door een stevige mediterrane bruine lichaamsbouw, plukt de vruchten van een levenslange inspanning, zonder zijn lijn te verlaten. Zijn vader verbouwde groenten, waaronder de beroemde tomaat, en wijnstokken. Alle groente- en fruitgewassen werden geleverd aan coöperaties. Zelfs voordat hij 10 was, wist Elian dat hij niet zou doen zoals zijn vader. Hij zal een wijnmaker zijn, zijn naam opleggen, gerespecteerd worden. Zal verkopen tegen hogere prijzen dan zijn buren. Hij geeft toe: "Soms ben ik virulent, soms moet je vechten. Het is financieel moeilijker om te werken aan een onbekende benaming. Het is moeilijker om uw fles tegen de juiste prijs te verkopen, terwijl mijn productiekosten erg hoog zijn. 

Na zijn studie wijnbouw in Montpellier ging de man uit het zuiden naar de Elzas om te werken voor een van de beste wijnbouwers van de regio, Léonard Humbrecht, wiens zoon Olivier de eerste Fransman was die het diploma van Meester van de Wijnbouw haalde. Elian verbleef er vijf jaar om te leren hoe hij wijn kon maken en cultiveren volgens de voorschriften van de biodynamica. Zelf beoefent hij deze cultuur sinds 2002, maar claimt het niet.

Het gevoel van harmonie

De levende bodem van de 19 hectare grote wijngaard en het glanzende gebladerte van de wijnstokken weerspiegelen de kwaliteit van de teelt. Op zijn hellingen plantte hij geen klonen, alleen massaal geselecteerde planten, volgens hem kwalitatiefer. Toen hij zijn eigendom creëerde in zijn zuidwestelijke regio, waar zijn Italiaanse ouders in de jaren vijftig van de vorige eeuw aankwamen, bouwde Elian een functionele kelder op een van de zachte heuvels van de Marmandais. Hij koos voor betonnen vaten voor de vinificatie en een ondergrondse kelder voor de rijping in vaten en vaten. Net als bij de wijngaard is de indeling van het geheel gebaseerd op een gevoel van harmonie dat logischerwijs tot uiting komt in de smaak van de wijnen.

"Ik wil geen Bourgondië maken. Ik geef vooral de voorkeur aan de Cabernet Franc, die een beetje lijkt op de Pinot Noir uit het zuidwesten.
Zonder uitstel, Elian verfijnt zijn wijngaard, scheurt het hier, scheurt het hier, herplant het. Hij probeert te begrijpen hoe het werkt. "Het doel is om de best mogelijke druiven te krijgen", legt hij uit. Hij oogst en vinifieert bijna aan de voet van de wijnstok in de buurt! Voor hem is het belangrijk om zijn terroir te promoten met een diversiteit aan lokale druivenrassen: "Ik wil geen Bordeaux maken", rechtvaardigt hij dat. Hij is vooral een voorstander van de Cabernet Franc, die hij beschouwt als "de pinot noir van het zuidwesten".

Hij is ook de eerste wijnmaker, ongeveer tien jaar geleden, die in een wijn de abouriou, een vroeg inheems druivenras dat zich goed aanpast aan de klimaatverandering, heeft geïsoleerd. De wijnen zijn zo bijzonder dat ze door wijnliefhebbers over de hele wereld worden gezocht. Elian's energie inspireert: zijn vrouw, Sandrine Farrugia, als stagiair. Een jonge Japanse vrouw is net klaar met haar stagejaar in het veld. En Sandrine, van haar kant, cultiveert en vinifieert 4 hectare wijnstokken. Elian steunt haar stevig.

Le Monde - Par Laure Gasparotto